Rokowanie w anoreksji
Najczęściej stosowane kryteria określające wyleczenie anoreksji to utrzymywanie wagi
nie mniej niż 15% poniżej wagi przeciętnej dla wieku i wzrostu oraz regularne miesiączkowanie.
Kryteria te są dalekie od doskonałości - np. kryterium miesiączkowania trudno odnieść do mężczyzn,
którzy też chorują na anoreksję. Problemem jest także to, że nie uwzględniają stanu psychicznego danej osoby.
Oczywiście można założyć, że utrzymywanie wagi na odpowiednim poziomie stanowi dowód na to, że leczenie przyniosło
nie tylko poprawę fizycznego stanu zdrowia, ale także zmiany w myśleniu danej osoby. Jednak warto zdawać sobie
sprawę z tego, że uzyskanie zdrowej masy ciała to tylko pierwszy krok, i że nie powinno to być jedyną podstawą
do przerwania leczenia, gdyż zbyt wczesne porzucenie terapii wiąże się z większym ryzykiem nawrotów.
Na podstawie badań klinicznych można podać kilka podstawowych faktów dotyczących wyleczalności anoreksji:
- wyzdrowienie obserwuje się u 40-80 % pacjentów;
- czas trwania leczenia jest długi - w różnych badaniach uzyskano wyniki o dość dużym rozrzucie - np. leczenie trwające 2 lata przyniosło 13% przypadków wyzdrowienia, z kolei po 5 latach za wyleczone uznano 56% pacjentów;
- istnieje konieczność badań kontrolnych po zakończeniu leczenia przez okres co najmniej 4 lat celem zapobiegania nawrotom choroby;
- możliwość wyzdrowienia istnieje nawet po bardzo długim okresie trwania choroby;
- wskaźnik śmiertelności rośnie wraz z czasem trwania anoreksji (około 5-10 % po 5 latach, 15-25 % po 20 latach);
- około połowa przypadków śmiertelnych jest spowodowana fizycznymi komplikacjami niedożywienia (najczęściej związanych z układem krążenia), druga połowa jest spowodowana samobójstwem.
Wielu badaczy podkreśla, że przebieg anoreksji u różnych osób potrafi się znacznie różnić. Wyodrębniono jednak szereg czynników, które zwiększają szansę na wyzdrowienie:
- okres zachorowania przypadający na okres dojrzewania (gorsze rokowania są w przypadku dzieci oraz osób dorosłych);
- szybkie rozpoczęcie leczenia (różne źródła mówią o okresie od 1 do 1.5 roku od wystąpienia objawów, po którym to czasie rokowania znacznie się pogarszają);
- niski stopień nasilenia objawów;
- wsparcie ze strony rodziny i najbliższego otoczenia - szanowanie potrzeb pacjenta, nieprzekraczanie granic, umiejętność dostosowania się i akceptacji zmian, brak krytycyzmu względem osoby chorej, brak zachowań nadopiekuńczych, brak wrogości;
- dobra sytuacja w okresie poprzedzającym zachorowanie (np. kontakty z rówieśnikami);
- brak zachowań bulimicznych.
Anoreksja cechuje się tak dużym ryzykiem nawrotów. Przyczyną tego mogą być wykazane w badaniach naukowych są zmiany mózgu w przebiegu anoreksji dotyczące między innymi: zmniejszonej zdolności rozróżniania co jest sukcesem, a co jest porażką, obniżonej zdolności odczuwania przyjemności, zahamowania pozytywnych uczuć związanych z jedzeniem (prawdopodobnie spowodowane dysfunkcją zmysłu smaku). Dość często zdarza się, że anoreksja przeradza się w bulimię.
| Dodaj komentarz | Zobacz komentarze |
